We kregen steeds meer vertrouwen dat het dit keer goed zou gaan
Het verhaal van Shannen, geboren met Coarctatio aortae
Mijn eerste zwangerschap is bepaald niet soepel verlopen. Uiteindelijk kwam onze eerste al met drieëndertig weken ter wereld. Dus toen we zwanger waren van de tweede vonden we het extra spannend.
De eerste weken verliepen gelukkig prima. We kregen wel steeds extra echo’s, en toen de voor ons kritische grens van die drieëndertig weken voorbij was kregen we meer vertrouwen dat het dit keer allemaal goed zou gaan.
In week zesendertig van de zwangerschap gingen wij dan ook vol vertrouwen weer voor een echo met een houding van ‘wat kan ons gebeuren?’
Tot de echoscopiste zei dat ze iets zag dat niet goed was. De ene helft van het hartje bleek kleiner te zijn dan de andere helft.
Op dat moment verdween de grond onder mijn voeten.
Drie dagen later waren we in Groningen...
Na vele onderzoeken en controles konden we niets anders doen dan afwachten tot de baby geboren zou worden. We zaten met het hele gezin in Groningen, waar alles heel goed geregeld werd voor ons.
Eindelijk!
Op dinsdag 4 september was het eindelijk zover. Ik was inmiddels bijna veertig weken zwanger en zou worden ingeleid. Er stond een heel team klaar toen ze om half acht begonnen en om 10.09 uur was Shannen er al. Ze had een redelijk goede start.
Er werden meteen allerlei onderzoeken gedaan en daarna hadden we een gesprek met de cardioloog. Op zo’n moment word je geleefd. De linker helft van het hart was inderdaad kleiner, maar viel nog binnen de norm. Wel waren er twee vernauwingen in de aorta waar ze aan geopereerd zou moeten worden.
De operatie werd gepland voor een week later. De chirurg was erg overtuigd van zichzelf en wilde beide vernauwingen in één operatie aanpakken: extended end-to-end-anastomose. Gelukkig hoefde de bortskas niet open gemaakt te worden; de ingreep kon vanaf de zijkant gedaan worden.
Op de dag van de operatie was Shannen als eerste aan de beurt. Mijn man bracht haar naar de OK omdat ik dat gewoon niet aan kon. Er volgde een zenuwslopende dag, maar na ongeveer zes uur kregen we het verlossende telefoontje: de operatie was geslaagd! We mochten naar de IC komen, waar Shannen inmiddels aan allerlei apparatuur lag. Het herstel ging voorspoedig en na een paar dagen werd ze van de IC overgeplaatst naar de verpleegafdeling. Wat voel je je dan gelukkig! En een paar dagen later mocht ze verhuizen naar Enschede, zodat zij ook weer naar huis konden. Eindelijk werden we niet meer geleefd. Weer een week later mocht ze mee naar huis.
In het begin leef je in angst, want je bent bang dat het niet goed zal gaan. Maar onze Shannen bleek een enorme vechter te zijn, die alles heel goed heeft doorstaan.
Nu zijn er de jaarlijkse controles en heeft ze medicatie nodig voor de hoge bloeddruk. Maar ze is er nog! En dat had heel anders kunnen zijn...
Shannen is nu negen jaar en zit in groep zes. Ze is heel sportief en zit op voetbal.
Wij zijn het team in Groningen eeuwig dankbaar. Wat een toppers werken daar!
Geschreven door Denise, mama van Shannen
