Er werd een foto van mijn kleintje op het lege bedje geplakt

Het verhaal van Sofia Klaartje, geboren met een vernauwing in de aorta en een VSD

Toen ze voor het eerst op mijn borst werd gelegd huilde ze heel zachtjes, onze lieve kleine Sofia Klaartje. Daarna heeft ze nauwelijks meer van zich laten horen. Ik weet nog dat ik dacht: Hoe is het mogelijk dat een kind van zulke pittige ouders zo lief en rustig is. Pas later begreep ik dat ze niet anders kon …

Sofia Klaartje is geboren op 19 augustus 2013, de trouwdag van mijn ouders,  en maakte hen hiermee een trotse opa en oma.

Ze kwam een week te vroeg, na een zeer problematische zwangerschap. We waren ongelofelijk blij dat ik in verwachting was van ons eerste kindje en we straalden van trots toen met de twintigwekenecho duidelijk werd dat het een meisje was en dat alles goed was.

Donkere dagen

Maar die vreugde maakte al snel plaats voor zorgen. Ik zonk langzaam maar zeker weg in een diepe depressie en er volgden vele donkere dagen.  Bij een zwangerschap van vierentwintig weken was de situatie zo zorgelijk dat er ingegrepen moest worden door middel van medicatie.

Ik wilde mijn baby niet in gevaar brengen door het slikken van antidepressiva, maar men maakte mij duidelijk dat ik mijn baby juist in gevaar bracht door de continue angst en stress waar ik mee kampte. Een week later werd ik zelfs opgenomen. Tweeënhalve maand later mocht ik naar huis. 

Langzaam maar zeker pakte ik mijn leven weer op, zo goed en zo kwaad als dat ging. Ik maakte de mooiste babykamer voor mijn meisje en durfde steeds meer te dromen over een toekomst met haar en ons gezin.

Een rustige baby

Sofia Klaartje besloot een weekje eerder te komen. Na een storm van weeën en een hele vlotte bevalling werd ze op mijn borst gelegd. Ze had het heftig gehad en huilde nauwelijks. ‘Is alles goed?’ vroeg ik nog. Ze was zo stil en lief. ‘Alles is goed’, verzekerde de gyneacoloog mij.

Met haar geboorte vervaagden de pijn, het verdriet en de angst die mij zo hadden geteisterd in de voorgaande maanden. Het maakte plaats voor een niet uit te leggen ‘houden van’. Wat een intens geluk! We waren verliefd en totaal in de wolken. We moesten nog wel vierentwintig uur ter observatie in het ziekenhuis blijven vanwege mijn medicijngebruik.

Blauw

’s Nachts verslikte Sofia Klaartje zich in haar melk. Ze werd blauw en ik gilde om hulp. Een zuster greep mijn meisje uit haar glazen wiegje en rende de kamer uit. Ik wist niet waar ik het zoeken moest en jammerde in paniek… ‘mijn baby, mijn baby…!’ De minuten die volgden leken uren te duren… Toen kwam het verlossende woord: Ze is oké! Sofia Klaartje werd opgenomen op de highcare, maar dat was puur een formaliteit. Er werd een foto van mijn kleintje op het lege bedje geplakt.

De dag erna mochten we bij haar. Ze lag inmiddels op de mediumcare. Toch gaf de verpleegster aan dat we er rekening mee moesten houden dat we haar niet mee naar huis konden nemen. De temperatuur van Sofia Klaartje was te laag en ze dronk slecht. De zaalarts zou haar nog onderzoeken.

Wij gingen samen koffie drinken, maar toen we terugkwamen lag ze niet meer op de mediumcare.  ‘Ga maar even lunchen’ werd ons gezegd. ‘We bellen jullie als er meer bekend is.’ Maar het bleef stil…. De minuten tikten weg, en we hoorden niets. We gingen terug naar de afdeling waar ze die morgen nog gelegen had. Ik stond voor de balie en eiste dat ik mijn kindje mocht zien. ‘Waar is ze?’ riep ik nijdig. ‘Ik wil nu naar mijn kind.’ We werden apart genomen door een verpleegster die ons vertelde dat Sofia Klaartje de afgelopen uren op de IC had liggen vechten voor haar leven. Het voelde als een harde stomp in mijn maag. We stonden als aan de grond genageld, weer stil… We liepen verdoofd de IC binnen. Daar lag onze kleine knokker. Ik kon het nauwelijks bevatten.

Om ons heen gebeurde van alles, maar wij hadden alleen maar oog voor haar.

Een vernauwing van de aorta

Een uur later volgde een gesprek met de arts. Er was een verdenking op een aangeboren hartafwijking, een vernauwing van de aorta. Sofia kreeg als medicatie Prostin toegediend om de ductus open te houden.

Een dag later werd die verdenking een keihard feit. En een ernstig feit! Sofia Klaartje moest worden geopereerd. Dat kon pas met zeven dagen. Ons meisje was inmiddels twee dagen oud. Op 25 augustus, toen Sofia zeven dagen oud was, is ze geopereerd in het LUMC met een end-to-end anastomose. Er is anderhalve centimeter vernauwing weggehaald, wat meer was dan aanvankelijk werd verwacht. Bovendien bleek ze een klein VSD te hebben. Een spannende tijd volgde. Infecties, koorts, slecht drinken, ontslag, toch weer niet naar huis…

Uiteindelijk brachten we vijf weken door in het Willem-Alexander Kinderziekenhuis, waar we de best mogelijke begeleiding kregen. En toen op een dag mochten we eindelijk naar huis. Weliswaar met sondevoeding, maar dat namen we op de koop toe. De eerste periode stonden we onder wekelijkse controle. Dat werd na enige tijd maandelijks en nu vinden de controles jaarlijks plaats. 

Ze doet het zó goed!

Sofia Klaartje is een energiek, krachtig en vrolijk meisje. Ze fietst graag, heeft net haar zwemdiploma gehaald en kan al twee meter diep duiken.  Niets doet vermoeden dat dit prachtige meisje zo’n zware start heeft gehad, behalve het litteken op haar rug dat ze een leven lang mee zal dragen.

Inmiddels is Sofia Klaartje zes jaar oud en de trotse zus van Julia en Merel.

Geschreven door Olga, mama van Sofia Klaartje.

 

« Bekijk alle verhalen